– Peygamber, kimi kadınlara “acımıştı” da o nedenle almıştı onları.
Önce bunun hiç olamayacağını, gerçeklerle hiçbir biçimde bağdaşmadığını belirtelim. Yoksul, çaresiz kadın mı toplamıştı Muhammed? Hangisi bu durumdaydı? O çağda, o yörelerde sayılamayacak kadar yoksul, çaresiz kadın vardı. Muhammed onların hangi birini alacaktı? Bu amaca yönelseydi başa çıkabilir miydi? Sonra “yoksul”un “çaresiz”in sorunu çözme yolu; onunla Muhammed’ in evlenmesi
miydi?
-Peygamber, kimileriyle de “siyasi sebepler”le evlenmişti.
Bunu diyen İslâmcılara şunu sormak gerekir: Muhammed bir “Peygamber” idiyse, böyle “siyasi
sebepler”e neden gerek duyuyordu? “Tanrı”sının yardımı yeterli değil miydi? Bu yardım yeterli değil
miydi de, bir sürü kadın topladı? Hem de bir kesimi genç, körpe… Ve bu kadınları, kimseyle
evlenmeleri mümkün olmayan birer “ebedî dul” olarak bıraktı kendisinden sonra. Bu kadınlar ondan
sonra kimseyle evlenmemeye hükümlüydüler. Çünkü hepsi de “müminlerin anaları” olarak Kur’an’a
geçirilmişti. (Bkz. Ahzab Suresi, 6.ayet) Bunlardan kimi, Âişe, Cüveyriyye gibi 18-19 yaşında “dul”
kalmışlardı. “Çocuk yaşta dullar”. İleri sürülen “siyasi sebepler” bunu da mı gerektirmişti?
Muhammed’in çok karı ve cariye almasında, o dönemlerde, Araplarda geçerli olan neydiyse oydu
etken: Cinsel istek ve onun gereği. En azından, başta bu geliyordu. “Bir taşla birkaç kuş vurmalar” da
oluyordu kuşkusuz. Ama temel etkeni gözden kaçırmamak gerekir.
İslamcılar, “Peygamberimiz nefsani arzularına göre davranmıyordu, hanımları da nefsani arzularla
alınmamıştı.” diye dursunlar; ayetler, hadisler ve de gerçekler ortada.
Kaynak : http://birsurprizimvar.net/islamgercekleri/
